Ineke Dobbe laat na aan ZOA: “Alles is goed geregeld, dat geeft mij rust”

Het verschil maken

Nalaten aan mensen waar mijn hart naar uitgaat

Mevrouw Ineke Dobbe uit Zwolle is een dame met een bijzonder verhaal. Ze was én is betrokken bij ZOA. Ook in de toekomst wil ze dit blijven doen, daarom heeft ze ZOA in haar testament genoemd. “Zo blijf ik iets betekenen voor de mensen waar ik mij voor ingezet heb en waar mijn hart naar uitgaat.”

We zitten bij haar thuis, met een kopje thee. Ineke (75) twijfelt even of ze haar herinneringen naar boven moet halen, maar zegt dan vastberaden: “Het is goed dat je er bent en het is goed om dit te delen!” Ruim 40 jaar geleden werkte ze voor ZOA. De fotoalbums worden erbij gepakt en een reis terug in de tijd begint.

Schamele hutjes

“Ik was denk ik heel naïef, toen ik voor ZOA werd uitgezonden. Eigenlijk wist ik helemaal niet waar ik aan begon! Het was een dag na de troonsbestijging van koningin Beatrix, 1 mei 1980”, begint ze. Ineke gaat als verpleegkundige naar Thailand en komt terecht in een kamp voor gevluchte Cambodjanen.

De foto’s laten stoffige weggetjes zien, schamele hutjes en kinderen op blote voeten. Ze werkte in Thailand in een kliniek, waar het ZOA-logo op de muur prijkt. Ze vertelt:

Ik was gegrepen door de nood van Cambodjaanse vluchtelingen, die voor het Pol Pot-regime moesten vluchten. We kregen training over de cultuur en de politieke situatie in dat land, maar verder wisten we niet wat we konden verwachten.

Na een korte pauze vertelt Ineke verder:

Als verpleegkundige werkte ik met een team op de kinderafdeling van de kliniek, waar ook moeders verbleven. Het was een ruw opgetrokken bamboegebouw met een lemen vloer, waar ook muizen en ander ongedierte vrije toegang hadden. In die omstandigheden maakten we er met elkaar het beste van!

Ineke is een jaar in Thailand, andere bestemmingen volgen: “Eerst ging ik naar Somalië, waar we werkten in een groot vluchtelingenkamp met nomaden uit de Ogaden-woestijn. Er was hongersnood, waardoor veel mensen en de meeste kamelen stierven. De mensen waren afhankelijk van voedsel en medische hulp uit het buitenland. Ik werkte in de medische zorg.

Na Somalië kwam ik terecht op de Filippijnen. Vietnamese vluchtelingen werden daar gehuisvest in vluchtelingenkampen. Op medisch gebied heb ik vele mensen kunnen helpen.

In de jaren tachtig als vrouw aan het werk in fragiele situaties, dat maakt indruk: “Mijn geloof in God gaf me kracht en was mijn diepste drijfveer om mensen weer hoop te kunnen geven op een leven in vrijheid. Ik heb veel mooie, maar ook heel heftige dingen ervaren. Er zijn wel enkele bedreigende situaties geweest, dat vergeet een mens nooit weer. Toen was ik jong, ik dacht er in die tijd amper over na: ik ging gewoon door! Als ik in de jaren erna op televisie beelden zag van vluchtelingen, dan had ik het daar echt moeilijk mee. Ik heb tijd en ruimte moeten nemen om mijn ervaringen een plek te geven.”

Bestuur

Na de drie missies volgen tien jaren als bestuurslid van ZOA. Inekes taak is onder andere het screenen van nieuwe vrijwilligers. In die jaren wordt het merendeel daarvan uitgezonden naar gezondheidsprojecten in vluchtelingenkampen. Tevens is ze lid van een ZOA-bestuurscommissie om maatschappelijke ondersteuning te bieden aan Vietnamese vluchtelingen die in Nederland wonen. Vanuit haar functie reist ze een paar keer naar de uitgezonden teams in Hongkong, Thailand en Papoea-Nieuw-Guinea.

Ik heb toen echt gedacht dat er een keer een eind zou komen aan al die ellende. Het tegendeel is waar, denk maar aan alle brandhaarden in de wereld vandaag de dag.

Inmiddels werkt Ineke niet meer werkzaam voor ZOA, maar de verbondenheid is altijd blijven bestaan.

Warme ontmoeting

Bij Ineke’s werk in Thailand raakt ze bevriend met twee Cambodjaanse vrouwen: Narun (nu 58 jaar) en Sovannary (nu 65 jaar). “Ze hielpen als vrijwilliger in de kliniek. Later zijn ze in Amerika gaan wonen en stichtten een gezin. Met hen heb ik altijd contact gehouden. Ze vroegen of ik hen eens zou kunnen opzoeken. In 2019 heb ik dat gedaan. Een onvoorstelbaar weerzien na 39 jaar!”

Het weerzien ontroert Ineke:

Ze namen me mee op pad en wilden me tonen hoe de hulp van ZOA hen een toekomst had gegeven. Ik weet hoezeer zij geleden hebben. Het zijn mooie, vrije mensen geworden. Ik werd er stil van, dat ze dit met zoveel vreugde, dankbaarheid en respect met mij wilden delen.

Werken in een ander land, in andere tijden, onder zeer bijzondere omstandigheden: het vormt een leven. Bij het betrekken van een nieuwe woning een paar jaar geleden, vond ze het belangrijk om een testament op te stellen: ”Ik ben altijd alleengaand gebleven en heb geen kinderen. Om alles goed te regelen heb ik iemand benoemd die mijn belangen mag behartigen. Dat geeft mij rust. Al heel lang wilde ik mijn erfenis verdelen in legaten voor familieleden, maar ook voor ontwikkelingsorganisaties waarvoor ik heb gewerkt. ZOA staat ook genoemd in mijn testament. Op die manier blijf ik iets betekenen voor de mensen waar ik mij voor ingezet heb!”

Geloof in geven

Wil je meer weten?

Neem contact op voor informatie of een gesprek!

Yolenta Pater – relatiemanager Nalatenschap
(06) 558 307 18

Stuur een mail naar Yolenta

Ga naar de pagina Nalaten voor meer informatie

Bestel de brochure Geloof in Geven