Irak verandert alles…

ZOA-medewerker Desirée vertrekt eind december naar Irak. Het is dan koud in Nederland. Heerlijk vindt ze dat, die winterse dagen. De vrieskou buiten, de warmte binnen. Tot ze in Irak aankomt...

10 Februar 2022

Column ZOA-medewerker

Binnen in een tent

Net voor kerst vertrek ik naar Irak. Het is in Nederland buiten dan grijs en guur. Heerlijk vind ik dat. ’s Avonds lekker binnen met een dekentje op de bank, kaarsjes aan, warme thee. Tot ik naar Irak afreis…

Eenmaal in Irak lijkt het wel lente. Overdag tenminste. Sta ik daar te zweten in mijn winterjas. Maar zodra de zon onder gaat, rond een uur of vijf, zakt de temperatuur ook. Tot onder het vriespunt! ’s Avonds gezellig op de bank zitten? Het kán wel, maar comfortabel is het niet. De huizen zijn opgetrokken uit een enkele muur van betonblokken, met flinke kieren tussen de ramen. Centrale verwarming zie ik nergens. We zijn aangewezen op een kachel op kerosine of gas. Daarmee heb je misschien wel gloeiende voeten, maar je rug is nog steeds koud.

Het is ook niet echt een veilige manier van verwarmen, met zo’n open vlam. Dus gaat ’s nachts de kachel uit. En dan is het ook meteen weer koud. Heel koud. Gelukkig verblijf ik op een plek, waar een extra dekbed in de kast ligt. Met een dikke laag dekens en een koud hoofd slaap ik prima.

Hoe anders is dit voor de mensen in een vluchtelingenkamp, dat ik de volgende dag bezoek. In het kamp Bardarash, dichtbij Erbil, wonen momenteel zo’n 775 gezinnen. Het kamp is opgezet in 2014 om vluchtelingen uit Syrië op te vangen. Deze vluchtelingen konden herplaatst worden, waarop het kamp werd gesloten. Totdat er in de winter van 2019 plotseling een nieuwe stroom vluchtelingen uit Syrië kwam, na militaire aanvallen van Turkije. De tenten werden opgetuigd en het kamp ging weer draaien. In die tijd kon ZOA steun bieden met noodhulppakketten en kerosine voor de kachels.

Ruim 30.000 vluchtelingen kwamen aan in het kamp. Inmiddels zijn velen van hen vertrokken; zij konden een beter bestaan opbouwen in Iraaks-Koerdistan of elders. De meest kwetsbare mensen zijn achtergebleven in het kamp. Zij die ziek zijn, oud of niet sterk genoeg. Zij die geen netwerk hebben dat hen helpt om een nieuw bestaan op te bouwen. Zij zitten min of meer vast in het kamp en hebben weinig toekomstperspectief.

In weer en wind leven deze mensen in een tent. Veel bewoners spannen extra doeken en zeilen over hun tent om deze wind- en waterdicht te houden. Binnen hebben de meeste mensen een tapijtje op de vloer liggen en twee of vier matrasjes langs de kant, om op te zitten en te slapen. Met soms een koelkastje, wat kopjes en misschien een klein tafeltje is de inrichting erg sober. Naast de ingang van de tent staat een kook- en douchevoorziening: een klein betonnen gebouwtje met twee deuren en kamertjes.

De winter is nog maar pas begonnen. Als de temperaturen straks dalen, zal het veel regenen. De regen overspoelt de paden langs de tenten en de watergeulen ernaast. De ingang van een tent verandert hierdoor in een modderpoel. In sommige gevallen stroomt het water de tent in. Als het regent en stormt, voelt de tent soms zo onveilig, dat de bewoners met hun kinderen schuilen in de badkamer en het keukentje. Dat is tenminste van beton.

De vluchtelingen zijn ‘s zomers en ‘s winters blootgesteld aan de barre weersomstandigheden. Vrieskou in januari en een temperatuur van 50 graden in augustus. Wat een akelig en treurig idee. Bij thuiskomst steek ik de kaarsjes aan en kruip op de bank onder mijn dekentje. Maar in gedachten ben ik in Irak.

Samen willen we er zijn voor mensen in vluchtelingenkampen als Bardarash in Irak, bijvoorbeeld met winterkleding of een kachel met voldoende brandstof voor de hele winter. Help je mee?

Ja, ik help mee en geef warmte en bescherming

Of doneer namens een bedrijf of kerk.